Gambar hiasan |
Lelaki ini tidak sama pakej dengan saya , jadi saya tidak mengenali
beliau. Apa yang berlaku kepada lelaki berkenaan ialah setiap kali dia
hendak masuk ke masjidil haram, dia tiba-tiba menjadi panik seperti
orang ketakutan. Kemudian lelaki itu tergopoh-gapah ke luar semula
daripada masjid dan tergesa-gesa pulang ke rumah tumpangannya.
Selepas kali pertama gagal, lelaki itu cuba sekali lagi tetapi apabila
orang-orang dalam masjid memandang ke arahnya, dia terus berlari balik
ke rumah tumpangannya. Kejadian aneh itu berulang kali berlaku selama
seminggu sehingga lelaki tadi tidak dapat sembahyang dalam Masjidil
Haram.
Melihat keadaan yang sungguh aneh ini, seorang sahabat datang
memberitahu saya dan minta supaya saya cuba ubati lelaki itu. Saya
bersetuju tetapi tidak terus mengubati lelaki itu. Sebaliknya,saya cuba
mendapat maklumat mengenainya terlebih dahulu.
Saya sengaja berbuat demikian kerana saya rasa mesti ada sesuatu
kesalahan yang telah dibuatnya hingga menyebabkan dia jadi sedemikian
rupa. Jadi saya suruhlah kawan saya selidiki dahulu latar belakang
lelaki itu.
Kawan saya itu pun pergilah berjumpa semula dengan lelaki itu dan
meminta dia ceritakan apakah sebenarnya yang telah berlaku. Mulanya
lelaki tersebut malu hendak bercerita apakah sebenarnya yang telah
berlaku tetapi selepas dipujuk akhirnya lelaki itu
bersetuju.
Ceritanya agak memalukan tapi memberi banyak pengajaran. Sebenarnya, dia
punyai hobi yang sangat memalukan. Filem lucah sudah menjadi makanan
hariannya malah pada malam terakhir hendak bertolak ke Mekah pun dia
sempat lagi menonton filem lucah.
Rupa-rupanya, lelaki itu memberitahu bahawa setiap kali dia hendak masuk
ke masjidil haram, dia tiba-tiba nampak seorang perempuan yang dalam
keadaan bogel menerkam ke arahnya atau seperti mencari-carinya. Maka
kerana takut kelakuan perempuan tadi akan memalukan dirinya, lelaki
berkenaan lari.
Selepas mengetahui kedudukan sebenar, barulah saya mengubaati lelaki
tadi. Saya diberitakan, selepas itu barulah dia dapat masuk ke masjid,
itupun cuma sampai ke pintu.
(Kisah benar ini diceritakan oleh Dato Dr Harun Din)
Sumber: TabekPuang
Note: only a member of this blog may post a comment.